Metody Terapii Część 1

Metody Terapii (część 1)

1. Terapia behawioralna

Wychodząc z założenia, że zaburzenia zachowania, które przejawia chory, zostało nabyte w wyniku procesu uczenia się, podstawowym celem terapii behawioralnej jest oduczenie pacjenta zachowań niedostosowanych  - patologicznych i nauczenie go zachowań prawidłowych.

Technika warunkowania reakcji przeciwstawnych - opiera się na metodzie, gdzie aby usunąć reakcje lękową na dany bodziec stosuje się go w czasie, gdy pacjent jest odprężony i zrelaksowany.

Technika warunkowania sprawczego polega na stosowaniu pozytywnych lub negatywnych wzmocnień tak, aby patologiczne zachowanie uległo wygaszeniu i żeby było stopniowo zastępowane przez reakcje bardziej dostosowane. 

Zaletą terapii behawioralnej jest to, że może ona być prowadzona zarówno przez personel medyczny, jak i rodziców odpowiednio przeszkolonych.

Największe skutki odnosi ona w przypadkach pacjentów z zaburzeniem zachowania, tików, fobii, jadłowstrętu psychicznego i u dzieci autystycznych. 

2. Socjoterapia

Socjoterapia opiera się na założeniu, że człowiek jest jednostką soma psychospołeczną, w której leczeniu istotną rolę przypisuje się działaniu społecznemu.

Socjoterapia może być ukierunkowana zarówno na pacjenta, jak i na jego otoczenie. W przypadku chorego dziecko najczęściej działaniami swoimi obejmuje rodziców. Oddziaływanie na rodziców ma na celu wykształcenie w nich stosunku do pacjenta, który sprzyja rozwojowi jego pozytywnych cech i możliwości.

Dzięki socjoterapii pacjenci rozwijają w sobie poczucie współodpowiedzialności, wzajemnego lepszego zrozumienia, większej gotowości współpracy, poszanowania pracy własnej i cudzej. 

3. Psychoterapia dzieci do lat 12:

Różnice sposobu prowadzenia psychoterapii i dziecka(Sokolik,1965):

• dziecko na ogół nie przychodzi z własnej woli, nie odczuwa potrzeby pozbycia się nieprawidłowych zachowań, z wyjątkiem przypadków, w których objawy (np. tiki) stawiają je w niekorzystnej sytuacji w grupie rówieśniczej.

• Bardzo ważnym osobami, które pozytywnie lub negatywnie oddziałują na dziecko w czasie terapii – są rodzice dziecka, zwłaszcza matka, toteż jest konieczne objęcie terapią całej rodziny, nie tylko samego dziecka.

• Wobec dziecka terapeuta nie może przyjmować postawy biernej, a więc całkowicie różnej od dyrektywnej postawy rodziców.

• Obcowanie z terapeutą wytwarza u dziecka nowy wzorzec idealnego dorosłego do naśladowania i identyfikacji. Jeśli wzorzec jest zbyt różny może dojść do utrudnień w terapii.

• U dziecka nikła jest możliwość dokonania retrospekcji i wyglądu w siebie, silne natomiast jest przeżywanie aktualności;

• Mechanizmy obronne dziecka są słabsze, jeszcze nieutrwalone, dlatego łatwiej odwracalne.

• Zachowania dziecka są łatwiejsze do interpretacji, gdyż dziecko nie maskuje tak silnie, jak dorosły swych uczuć lęku lub wrogości.

Postępowanie z dzieckiem przebiega w 3 etapach:

1)etap oswajania – w tym etapie rola terapeuty ogranicza się do życzliwej obecności i obserwowania, reagowania na każdą zmianę zachowania dziecka.

2)Etap kształtowania porozumienia emocjonalnego – zmierza do przezwyciężenia lęku dziecka przed ludzką twarzą. Etap ten trwa do momentu dopóki, do póki dziecko zacznie odzwierciedlać mimikę dorosłego, co świadczy o przełamaniu u dziecka poczucia obcości terapeuty.

3)Etap wytwarzania się więzi uczuciowej – wskaźnikiem powstania więzi uczuciowej może być reakcja negatywna – agresja, wrogość, złość. Innym wskaźnikiem powstania więzi jest wyróżnienie przez dziecko terapeuty, jako „matki zastępczej”.  Jest to niezbędny warunek do odzyskania przez dziecko równowagi psychosomatycznej i wyrównania opóźnień rozwojowych.